معنای « كن فیكون » چیست؟
این دو چه طور قابل جمع هستند؟
1-
با امر خدا (که با امر خدا به یکباره به وجود می آید) کن فیکون یعنی
ایجادش می کند ، مثل روح (سوره اسرا آیه 85) و جهان هستی و قوانین حاکم
برآن که شامل علت و معلول هم می شود. (قرآن می فرماید اگر خدا گفت موجود شو
بی درنگ موجود می شود) یعنی مایه آفرینش اولیه جهان هستی و روح این گونه
به وجود آمده است.
2-با خلق کردن یک چیز از چیز دیگری مثل کالبد انسان که از خاک به وجود آمده و یا آفرینش آسمان ها و زمین ها در 6 روز و...
شرح آیه کن فیکون
آیه "کن فیکون" به شرح زیر است:
إِذَا قَضَى أَمْرًا فَإِنَّمَا یَقُولُ لَهُ كُن فَیَكُونُ (آل عمران/47 و...)
إِنَّمَا قَوْلُنَا لِشَیْءٍ إِذَا أَرَدْنَاهُ أَن نَّقُولَ لَهُ كُن فَیَكُونُ (نحل/40)
إِنَّمَا أَمْرُهُ إِذَا أَرَادَ شَیْئًا أَنْ یَقُولَ لَهُ كُنْ فَیَكُونُ (یس/82)
خَلَقَهُ مِن تُرَابٍ ثِمَّ قَالَ لَهُ كُن فَیَكُونُ (آلعمران، 59)
وَیَوْمَ یَقُولُ كُن فَیَكُونُ (انعام، 73)
این
آیات همگی در صدد القای این مطلب هستند که خداوند اراده اش نافذ مطلق است و
هیچ مانعی برای آن نیست و همه اسباب در خدمت اراده اوست و هر گاه چیزی را
بخواهد و اراده کند و حکم نماید، فقط کافی است امر به ایجاد کند تا بدون شک
و قطعاً واقع شود.
اگر در آیه آمده " أَن نَّقُولَ لَهُ كُن ..."
، از باب ضیق لفظ است وگرنه همین که حق تعالی اراده کند، اراده اش محقق می
شود و قول او همان ایجاد است ، نه این که خدا لفظ "کن=باش" را می گوید و
بعد محقق می شود.
به عبارتی كن، اشاره به اراده تكوینى الهى است و
معناى این آیات این است كه هنگامى كه خداوند اراده آفرینش موجودى را كرد،
آن موجود ایجاد مىشود.
به عبارت دیگر هر شىء و موجودى كه مورد تعلق اراده الهى قرار گرفت، شأن خداوند این است كه آن شىء حتماً موجود مىشود.
بنابراین
معناى این دسته آیات این است كه خداوند وجود هر موجودى را كه اراده كرد،
به جز به ذات خدا به چیز دیگرى نیازمند نیست و چون خداوند آن را اراده كند،
آن شىء ایجاد مىشود. (المیزان، ج 17، ص 175 ـ 170 با تلخیص)
انسان
یا دیگر موجودات مادى هر كارى كه بخواهند انجام دهند، نیازمند به اسباب و
علل و طول زمان مناسب هستند. مثلاً اگر نجارى بخواهد میزى بسازد، هم به
ابزار مناسب و هم به وقت و زمان مناسب نیازمند است. اما فعل خداوند متعال
این گونه نیست، به محض اینكه اراده الهى تحقق یافت و به چیزى تعلق گرفت، آن
شىء موجود مىشود. چه آن كوچك باشد یا بزرگ، ساده باشد یا پیچیده و...
خداوند در ایجاد اشیاء نیاز به چیز دیگرى ندارد و بین اراده الهى و پیدایش
آن شىء حتى یك لحظه فاصله نیست.
تذكر این نكته نیز لازم است كه
،اینكه مىگوییم خداوند هر موجودى را كه اراده كرده آن شىء موجود مىشود،
این است كه هر موجودى را هرگونه كه اراده كرده همان گونه آن موجود تحقق
مىیابد. مثلاً اگر اراده فرمود، انسان به مدت 9 ماه در شكم مادر تكوین
یابد، چنین میشود و اگر اراده فرمود كه فلان موجود در یك لحظه موجود شود،
او در یك لحظه موجود میشود.
فعل خدا تدریجی نیست
آنچه از ناحیه خداى تعالى افاضه مىشود، قابل درنگ و مهلت نیست، و تبدل و دگرگونى را هم تحمل نمىكند، و تدریجیت نمى پذیرد.
آنچه
تدریجیت و مهلت و درنگ كه از موجودات مشاهده مىكنیم، از ناحیه خود آنها
است نه از آن ناحیه كه رو به خدایند، و این خود بابى است كه هزار باب از آن
باز مىشود.
و جمله" فَیَكُونُ"
بیانگر اطاعت آن شىء است كه مورد اراده خدا قرار گرفته، مىخواهد بفرماید:
همین كه هست شدن چیزى مورد اراده خدا قرار گرفت، بدون درنگ لباس هستى
مىپوشد.
و ذوات تدریجى هم یك وجه غیر تدریجى دارند كه با آن وجه از حق تعالى صادر مىشوند، هم چنان كه در جاى دیگر فرمود: (إِنَّمَا أَمْرُهُ إِذَا أَرَادَ شَیْئًا أَنْ یَقُولَ لَهُ كُنْ فَیَكُونُ) امر او تنها چنین است كه وقتى اراده چیزى كند، بگوید: بباش، و او موجود شود)
(وَمَا أَمْرُنَا إِلَّا وَاحِدَةٌ كَلَمْحٍ بِالْبَصَرِ :و فرمان ما جز یك بار نیست [آن هم] چون چشم به هم زدنى.) («قمر 50» ترجمه المیزان، ج1، ص: 395)
فعل خداى تعالى تدریجى نیست، و از همین تدریجى نبودن فعل خدا این نكته استفاده مىشود كه موجودات عالم روى هم چه تدریجى الوجودها و چه غیر آنها مخلوق خداى سبحان هستند و به امر او كه همان كلمه" كن" باشد موجود شده اند، چیزى كه هست بسیارى از آنها وقتى با اسباب تدریجیشان مقایسه شوند تدریجى الوجود اند، اما اگر با قیاس به خداى تعالى ملاحظه شوند،در آن لحاظ نه تدریج هست و نه مهلت.
خلاصه كلام اینكه
اولاً خداوند متعال در ایجاد هر شىاى نیازمند اسباب و ابزار و خلاصه چیز دیگرى نیست.
ثانیاً اگر اراده الهى به شى اى تعلق گرفت، آن شىء حتماً همانگونه كه اراده الهى بدان تعلق گرفته است، موجود مىشود. (ر.ك: تفسیر نمونه، ج 1، ص 298 و ج 18، ص 480)
