تاثير نماز بر انزوا و گوشه نشيني

تاثير نماز بر انزوا و گوشه نشيني

حقیقت صراط:  برخي روان پزشكان ايراني" شخصيت منزوي" را به عنوان بهترين ترجمه، به جاي"شخصيت"اسكيزوئيد"(Schizoid) پيشنهاد كرده اند، چرا كه مبتلايان به اين اختلال، عمري را در كناره گيري از اجتماع گذرانده اند و در نظر ديگران آدم هايي مردم گريز، منزوي و تنها هستند..( ادامه مطلب )

مبتلايان به اين حالت بيشتر مشاغل انفرادي كه حداقل تماس با ديگران را ايجاب مي كند، انتخاب مي كنند و حتي برخي كار شبانه را به كار روزانه ترجيح مي دهند تا مجبور به مدارا با افراد بيشتري نباشند.اين افراد آرام، مردم گريز، درون گرا و غير اجتماعي هستند و ضمن كناره گيري و عدم دخالت در امور روزمره، به ديگران چنان اهميتي نمي دهند.  

همين وضعيت آنهاست كه باعث مي شود، غير از بستگان درجه يك، دوستان نزديك يا محرم خاصي نداشته باشند و علاوه بر آن هيچ ميلي نيز براي ايجاد روابط نزديك با ديگران در خود احساس نكنند.
روش هاي مورد استفاده در روان پزشكي امروز، براي درمان اين عارضه اعم از روان درماني، گروه درماني و يا حتي دارو درماني، به خصوص در شرايط و امكانات كشور ما چندان عملي و كاربردي نمي باشند. اما چنانچه در پيشگيري يا درمان اين اختلال شخصيتي، روش عملي بي نظيري را جويا باشيم، كلمه درخشان" نماز" باز هم راه گشا خواهد بود.

توصيه مؤكد اسلام مبني بر اقامه نمازهاي واجب يوميه به جماعت و علاوه بر آن، بانگ روح افزاي نماز جمعه در فرا خواندن به يك اجتماع شكوهمند و پر شور هفتگي به عنوان سمبل بزرگي از اصالت "اجتماعي بودن" و ترك رهبانيت در همه تعاليم اسلامي مطرح اند و گويي همه اين قبيل تعاليم، خود به خود نمازگزار را از گوشه نشيني و تنهايي، به بطن اجتماع مي كشاند.

به علاوه، نكته مهم ديگري كه در آموزش هاي متعالي نماز در زدودن روحيه انزوا و مردم گريزي در سوره ي حمد  خودنمايي مي كند، اين مطلب است كه فعل هاي موجود در اين سوره مباركه  و هسته اصلي نماز و تعاليم اسلامي)، همه به صورت جمع ادا مي شوند:(اياك نعبد و اياك نستعين، اهدنا صراط المستقيم)به قول استاد ارجمند، جناب آقاي" دكتر حسن توانايان فرد" در كتاب ارزشمند "بهره وري در آموزش هاي نماز": اين كه "نعبد" مي گوييم و نه "اعبد" و اين كه "نستعين" مي گوييم و نه "استعين"، به عبارت ديگر اين كه مي گوييم "مي پرستيم" و نه "مي پرستم" و مي گوييم "كمك مي جوييم" و نه "كمك مي جويم"، يعني ضمير جمع به كار رفته و نه ضمير متكلم وحده، به اين دليل است كه به ما بياموزد، در اسلام، جمع مقدم بر فرد است.(2)اين مطلب، يعني وجود ضماير جمع و تكرار"ما بودن" و نه "من بودن" در جاي جاي نماز عموميت دارد و در اساسي ترين اذكار نماز به چشم مي خورد؛ مثلا در سلام دوم نماز مي گوييم:(السلام علينا و علي عباد الله الصالحين) و يا حتي در معروف ترين دعاهاي مستحب در قنوت، دعا مي كنيم:( ربنا آتنا في الدنيا حسنه و في الاخره حسنه و قنا عذاب النار)
نماز نه تنها از ابتلا به اختلال اسكيزوئيد پيشگيري مي كند، بلكه توانايي آن را دارد كه مبتلايان به اين عارضه را براي هميشه از كنج عزلت، به قلب جامعه بكشاند