اجابت دعای ما به برکت امام‏

اجابت دعای ما به برکت امام‏

حقیقت صراط:  اموری در این‏جا بیان می‏شود که اگر یکی از آن‏ها در شخصی یافت شود بر ما واجب و لازم است که برای او دعا کنیم، به حکم عقل یا شرع یا فطرت انسانی؛ بلکه از روی سرشت حیوانی. در صورتی که تمام این امور در وجود مقدس امام زمان - عجّل اللَّه فرجه الشریف - جمع است. در ادامه سعی می کنیم به برخی از آن ها اشاره کنیم.( ادامه مطلب )

دعایی نجات دهنده

شایسته است که مۆمن برای مۆمنین دعا کند که هم‏کیش و هم‏عقیده او هستند، و این مطلب به حکم عقل و شرع ثابت است. پس دعا کردن برای آن بزرگوار که سالار مۆمنین است بر ما لازم می‏باشد. چنان‏که در کافی حدیث مسندی از حضرت ابوعبد اللَّه صادق‏علیه السلام آمده است که فرمود:

رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمودند: هیچ مۆمنی برای مرد یا زن مۆمنی دعا نکند مگر آن‏که خداوند متعال آنچه که او برای آن‏ها خواسته است، مانند آن را به سوی او برگرداند، از طرف هر مرد یا زن مۆمنی که از اوّل روزگار تا روز قیامت آمده یا خواهد آمد. و بسا باشد که روز قیامت بنده مۆمنی را دستور دهند تا به آتش افکنده شود و او را می‏کشند تا به دوزخ ببرند، ولی مۆمنین و مۆمنات عرضه می‏دارند: پروردگارا! این همان شخصی است که برای ما دعا می‏کرد شفاعت ما را درباره او بپذیر. پس خداوند شفاعت آن‏ها را درباره او قبول می‏فرماید و او نجات می‏یابد. ( اصول کافی: 507:2 )

معاویه بن عمّار از امام صادق علیه السّلام روایت كرده است كه فرمود:

دعاى مسلمان در غیاب برادر مسلمانش، گشایش روزى را براى دعاكننده به همراه دارد، و بلا را از او دور مى‏گرداند، و فرشتگان به او مى‏گویند: دو برابر آنچه براى برادرت خواستى براى تو است.( پاداش نیكی ها و كیفر گناهان/ ترجمه ثواب الأعمال )    

اجابت دعای ما به برکت امام‏

بدان که از جمله نعمت‏های بزرگ خداوند متعال بر ما این است که به ما اجازه داده تا او را بخوانیم و دعا کنیم و حاجت‏های خود را از او بخواهیم و خداوند متعال به لطف و کرمش دعای ما را مستجاب می‏فرماید. و چون در جای خود ثابت است که تمام نعمت‏های الهی به برکت وجود امام زمانمان به ما می‏رسد و نیز پرواضح است که اجابت دعا از بهترین نعمت‏هاست، بلکه مهم‏ترین نعمت است. زیرا که به وسیله این نعمت به نعمت‏های دیگر دست می‏یابیم؛ اهمیت حقّ مولایمان امام زمان‏ علیه السلام بر ما روشن می‏شود، زیرا که وجود آن حضرت وسیله تحقق یافتن این نعمت و موهبت بزرگ از جانب خداوند است، پس بر ما واجب است که با دعا و یا کارهای دیگر جبران این لطف را بنماییم.

همه احسان آن حضرت در حق ما ثمره محبتش نسبت به ما است ولی یک نکته را که نباید غافل باشی اینکه محبت او در حق ما جز از جهت ایمان و اطاعت ما نسبت به خداوند تعالی نیست پس اگر محبت آن بزرگوار را می خواهی بر تو باد اطاعت خدای تعالی و مبادا که با مخالفت کردن با خداوند او را اذیت و با وی دشمنی کنی

روایتی است که صفّار در بصائر الدرجات به سند خود از امام ابوجعفر باقر علیه السلام آورده است که فرمود: رسول اللَّه صلی الله علیه و آله و سلم به امیرالمۆمنین فرمود:

آنچه بر تو دیکته میکنم بنویس،

علی علیه السلام عرضه داشت: ای پیامبر خدا آیا می ترسی فراموش کنم؟

فرمود: نمی ترسم فراموش کنی؛ من از خداوند خواسته ام که تو را حفظ کند، و فراموشت ننماید، ولی برای شریکانت بنویس.

عرضه داشت شرکای من کیانند؟

فرمود: امامان از فرزندان تو که خداوند به سبب آنان بر امت من باران می فرستد و به سبب آنان دعای ایشان را مستجاب می کند و به سبب آنان بلا را از آنها دور میسازد و به سبب آنان رحمت از آسمان نازل می شود و این نخستین آنان است - به امام حسن علیه السلام اشاره کرد - سپس به امام حسین علیه السلام اشاره کرد و فرمود: امامان از فرزندان تو اند.( بصائر الدرجات: 167)

آیا پاداش احسان جز احسان است

احادیث و روایات از پیامبر اكرم صلی الله علیه و آله وسلم و ائمه (علیهم السلام) در باب آثار و برکات وجودی امام فراوان است كه ذكر آن در این مختصر نمى گنجد، لكن از باب نمونه به عنوان تیمّن و تبرّك، حدیثى را از امام سجّاد (علیه السلام) كه بیانگر پاره اى از بركات وجودى امام (علیه السلام) است، ذكر مى كنیم:

سلیمان از امام صادق (علیه السلام) و آن حضرت از پدر بزرگوارش امام باقر (علیه السلام) و آن حضرت از امام زین العابدین نقل مى كند كه حضرتش فرمودند:

«ما (اهل بیت پیامبر(صلى الله علیه و آله و سلم)) پیشوایان امت اسلام، حجت هاى خدا بر جهانیان، آقاى اهل ایمان، پیشواى روسفیدان و سرپرست مۆمنانیم. ما امان براى اهل زمین هستیم، همچنان كه ستارگان امان براى اهل سمائند. ما كسانى هستیم كه خدا به واسطه ما آسمان را بر فراز زمین نگه داشت و اهل زمین را از هلاكت نجات بخشیده است. به واسطه ما باران مى بارد و رحمت خدا منتشر مى شود و زمین بركاتش را بیرون مى آورد و اگر نبود در هر عصر و زمانى امامى از ما اهل بیت در زمین، زمین اهلش را فرو مى برد و هلاك مى كرد.

سپس فرمودند:

از هنگام خلقت آدم تا قیامت، زمین از حجت خدا خالى نبوده و نخواهد بود; خواه حجتش در میان مردم آشكار و معروف باشد یا غایب و ناپیدا. خدا در زمین عبادت نمى گردید».

سلیمان گوید: از امام صادق (علیه السلام) پرسیدم كه مردم در زمان غیبت چگونه از امام غایب بهره مند مى شوند؟ آن حضرت فرمود:

«همچنان كه از خورشید هنگامى كه در پشت ابرها است، بهره مند مى گردند».

احسان امام زمان - عجّل اللَّه فرجه الشریف - به ما نحوه‏های گوناگون دارد و از جمله آن‏ها دعا کردن آن حضرت در حقّ ما و دفع شرّ دشمنان و برطرف ساختن محنت‏ها و... می‏باشد. خداوند متعال می‏فرماید: «هَلْ جَزاءُ الإِحْسانِ إِلاَّ الإِحْسانُ»؛ (سوره الرحمن، یه 60) آیا پاداش احسان جز احسان است البته احسان به حکم عقل و شرع و فطرت انسانی، انگیزه دعا کردن است که:

  أحسن إلی الناس تستعبد قلوبهم                           فطا لما استعبد الإنسان إحسان

به مردم احسان کن که دل‏هایشان را به بند خواهی کشید و بسیار می‏شود که احسان، انسان را به بردگی می‏کشاند.

احسان امام زمان - عجّل اللَّه فرجه الشریف - به ما نحوه‏های گوناگون دارد و از جمله آن‏ها دعا کردن آن حضرت در حقّ ما و دفع شرّ دشمنان و برطرف ساختن محنت‏ها و... می‏باشد. خداوند متعال می‏فرماید: «هَلْ جَزاءُ الإِحْسانِ إِلاَّ الإِحْسانُ»

نکته ای مهم

همه احسان آن حضرت در حق ما ثمره و نتیجه محبتش نسبت به ما است ولی یک نکته را که نباید غافل باشی اینکه محبت او در حق ما جز از جهت ایمان و اطاعت ما نسبت به خداوند تعالی نیست پس اگر محبت آن بزرگوار را می خواهی بر تو باد اطاعت خدای تعالی و مبادا که با مخالفت کردن با خداوند او را اذیت و با وی دشمنی کنی که از کسانی خواهی بود که خداوند درباره آنها فرمود:

"ان الذین یودون الله و رسوله لعنهم الله فی الدنیا و الاخره و اعدلهم عذابا مهینا"؛ البته آنان که خدا و رسولش را می آزارند خداوند در دنیا و خرت لعنتشان کرده است و برایشان عذاب خوارکننده ای آماده نموده است.

  مرا ببخش نگشتم چنان كه می خواهی          به پات جان نسپردم ز فرط خودخواهی

 همیشه عهد شكستن ز سمت من بوده              مرا ببخش كه سوگند خورده ام گاهی

   تمام عمر فقط ادعا، كه یار توام                           ولی دریغ چه گویم، خودت كه گاهی