صراط بهشت ، ظهور قابليت‌ها در قيامت است
پس رسيدن به بهشتِ فعليّت، يعني بهشتِ بعد از طيّ عالم برزخ در قيامت، بعد از امتحانات در دنيا بوده؛ و هر كس امتحانانش بهتر و نتيجه‌اش عاليتر باشد، به صراط مستقيم نزديكتر و به راه و روش عليّ بن أبي‌طالب مناسب‌تر و ملايم‌تر است.
اصحاب اليمين: يعني سعادتمندان و نيكاني كه كارهاي خوب انجام ميداده‌اند و از زشتي‌ها پرهيز مي‌نموده‌اند، ولي نتوانسته‌اند ريشه علاقۀ به دنيا و ماسِوَی الله را در وجودشان بسوزانند. و منظور از «دنيا» غير خداست؛ هر چه باشد، و هر مقام و درجه و فضيلتي بوده باشد.
غير خدا هر چه هست دنياست، گرچه بهشت و مقام باشد. زيرا دنيا يعني حيات دانيه؛ و كسي كه منظور و مقصودش مقصور و محصور در ذات اقدس حضرت احديّت نبوده باشد، در زندگي پس زيست ميكند گر چه داراي فضائل و مكارمي هم بوده باشد.
اصحاب اليمين از روي جهنّم عبور ميكنند؛ و چون حقيقت آتش را درنيافته‌اند و بدان در دنيا قدري نزديك شده‌اند، مانند شخص سواره و يا پياده هستند كه از ديدن مناظر دوزخ در وقت عبور در دهشت است و از حرارت و هواي نامطبوع آن قدري ناراحت است.
