برخورد با مردم را از امامانمان بیاموزیم!!!

برخورد با مردم را از امامانمان بیاموزیم!!!

همه با هم در خلقت برابریم

حقیقت صراط: حضرت موسی بن جعفر (علیه السلام) بر مرد سیاه چهره و بد منظری گذر کرد، بر وی سلام نمود و کنارش نشست، مدتی با او سخن گفت سپس آمادگی خود را در رفع نیازهایش بیان نمود. بعضی که ناظر جریان بودند عرض کردند یابن رسول الله آیا با چنین شخصی می نشینی و از حوائج او سوال می کنی؟     ( ادامه مطلب )

حضرت در جواب فرمود: این مرد سیاه چهره بنده ای است از بندگان خدا و برادری است به حکم کتاب خدا، همسایه ای است با ما در بلاد خدا، حضرت آدم بهترین پدران و آیین اسلام بهترین ادیان، ما و او را به هم ربط داده است.

مردی از اهل بلخ می گوید: در سفری که علی بن موسی الرضا(علیه السلام) به خراسان می رفت من با آن حضرت بودم. روزی در کنار سفره خود تمام نوکرها و غلامان سیاه و سفید را برای صرف غذا جمع کرد. عرض کردم: بهتر بود برای غلامان و نوکرها سفره جداگانه‌ای می گستردند. فرمود: ساکت باش، خدای همه یکی است مادر و پدر همه یکی است، پاداش و کیفر هر کسی بسته به طرز عمل اوست.

کلام حضرت امیر در باب خوشرفتاری مردم

امام على «علیه السلام»- از عهدنامه اشترى، آنجا که به وى تعلیم مى‏دهد که چگونه با مردمان رفتار کند و به چه چشم به ایشان بنگرد: ... در دل خود نسبت به مردم احساس محبت بکن، آنان را دوست بدار و با ایشان مهربان باش، زیرا که مردم دو دسته‏اند: دسته‏اى برادر دینى تواند، و دسته دیگر در آفرینش با تو برابرند (اى انسان، آنها هم انسانند!). پس برادرى ایمانى، یکى از دو ملاک براى پاسدارى از حرمت و کرامت مردم و اداى حقوق ایشان و دوست داشتن و مهربان بودن نسبت به آنان و حفظ کردن اموالشان و امثال آن است، و ملاک دیگرى نیز هست، و آن شریک بودن با ایشان است در انسانیّت کلّى و خلقت الهى. پس در جامعه و حکومت اسلامى، کرامات مردم محفوظ مى‏ماند، و میزانهاى عدل و داد در معامله و رفتار با هر کس- از مسلمان و غیر مسلمانان- مراعات مى‏شود.

امام صادق «علیه السلام» می فرمایند : نمى‏گوییم همه یک مقام و یک درجه دارند، زیرا که در کلام خدا است: «درجات بعضها فوق بعض درجه‏ها و مقامهایى است (در آخرت)، برخى بالاتر از برخى دیگر». و تفاوت درجات مردمان- تنها و تنها- به اعمال است‏ و امام على «ع» فرمودند: آدمى با گفتارش سنجیده و با کردارش قیمت گذارده مى‏شود، پس چیزى بگو که وزن آن بیشتر، و کارى کن که قیمت آن افزونتر باشد

ثمره محبت به بندگان

محبت به خلق خدا بی پاداش نیست بلکه علاوه بر فواید اجتماعی و روحی، روانی فایده اخروی نیز در بر دارد. در برخورد با بندگان خدا توجه به این حدیث از واجبات است که؛ امام صادق (علیه السلام) فرمود: احترام مۆمن بیشتر از کعبه است.(الخصال / ترجمه فهرى/ج‏1/ 32)

از حضرت صادق (علیه السلام) فرمود: هر که نزد برادر مومن خود آید و او را اکرام کند، خدای تعالی را اکرام کرده است. جعفر بن ابراهیم گوید: امام صادق علیه السّلام روایت کرد که رسول خداصلّى اللَّه علیه و اله و سلّم فرموده: هر کس برادر دینى خود را با سخنى محبّت آمیز گرامى دارد و دل پر اندوهش را آرامش بخشد تا زمانى که در این کار باشد همواره در زیر سایه رحمت واسعه پروردگار خواهد بود.

حسن بن على بن فضّال گوید: شنیدم از علىّ بن موسى الرّضا علیهما السّلام که می فرمود: کسانى که در راه خدا دوستى می کنند و براى خدا با یک دیگر مهر می ورزند،در روز قیامت بر منبرهائى از نور خواهند بود که فروغ رویشان و نور پیکر و منابرشان همه عرصه محشر را فرا گیرد و همه را روشن نماید تا اینکه شناخته شوند که اینان دوستداران یک دیگر در راه خدا هستند. (ثواب الأعمال / ترجمه غفارى/ 331 )درجه احترام هر کس با دیگری متفاوت است، اکرام و احترام به مردم بسته به میزان اعمال محموده آنان متفاوت است.

رسول خداصلّى اللَّه علیه و اله و سلّم فرموده: هر کس برادر دینى خود را با سخنى محبّت آمیز گرامى دارد و دل پر اندوهش را آرامش بخشد تا زمانى که در این کار باشد همواره در زیر سایه رحمت واسعه پروردگار خواهد بود

امام صادق «علیه السلام» می فرمایند: نمى‏گوییم همه یک مقام و یک درجه دارند، زیرا که در کلام خدا است: «درجات بعضی ها فوق بعض درجه‏ها و مقامهایى است (در آخرت)، برخى بالاتر از برخى دیگر». و تفاوت درجات مردمان- تنها و تنها- به اعمال است‏ و امام على «علیه السلام» فرمودند: آدمى با گفتارش سنجیده و با کردارش قیمت گذارده مى‏شود، پس چیزى بگو که وزن آن بیشتر، و کارى کن که قیمت آن افزونتر باشد.( الحیاة / ترجمه احمد آرام/ ج‏1/ 527 )

سزاوار است که انسان به بعضی از اصناف مردم بیشتر از سایرین اکرام کند، از آن جمله اهل علم و فضل و صاحبات تقوی است. علاوه بر آن احترام به پیران و ریش سفیدان نیز در اسلام مورد تأکید قرار گرفته است. رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله فرمود: هر که مقام پیرمردى را به جهت گذشت سن او بداند و او را احترام کند، خداوند خاطر او را از هراس روز قیامت آسوده سازد. (مشکاة الأنوار / ترجمه هوشمند و محمدى/ص / 341)

ابن بابویه رحمة الله در خصال، از حضرت امام زین العابدین علیه السلام روایت کرده که وقتى که طالب علمى به خدمت آن حضرت مى‏آمد، مى‏فرمود: «مرحباً بوصیة رسول اللَّه صلى الله علیه و آله!». بعد از آن مى‏فرمود که: وقتى که طالب علم از منزل خود بیرون مى‏آید، پا بر هیچ تَر و خشکى از زمین نمى‏گذارد، مگر آن که از براى او تسبیح مى‏گوید تا زمین‏هاى هفتمین. (منهج الیقین (شرح نامه امام صادق علیه السلام به شیعیان)/386 )

حضرت علی (علیه السلام) درود خدا بر او، در باره احترام به استاد فرمود: با آن کس که تو را سخن آموخت به درشتى سخن مگو، و با کسى که راه نیکو سخن گفتن، به تو آموخت لاف بلاغت مزن (نهج البلاغة / ترجمه دشتى/ 729 )و آخر کلام اینکه:

خدا سفارش کرده است که به شخصیتى که بزرگوار، سخاوتمند و محترم است، احترام گذاشته شود. (خدا هم به او مقام مى‏دهد)

هر کس که نکرد طبع او میل ستم‏

و ز فضل کند با همه کس لطف و کرم‏

شک نیست که عاقبت بزرگى یابد

و ز علم شود در همه آفاق علم